„Zaklinanie węży w gorące wieczory” - książka Małgorzaty Żarów

Dzisiaj.

Idę wzdłuż drogi. Muszę złapać stopa, żeby wrócić do miasta. Zatrzymuje się typ w szarym volkswagenie, wsiada pani.

– Do Warszawy? – upewnia się.

W tę stronę jest tylko Warszawa.

Trzy razy otwieram i zamykam drzwi, bo mi się suknia przytrzaskuje. Typ czeka cierpliwie.

– Spod ołtarza? – pyta.

I jak takiemu wyjaśnisz? Ale pomimo dosyć ponurej, zarośniętej twarzy okazuje się wesołym misiem, nie jestem bardzo rozmowna, więc sam nawija i nawija całą drogę, chociaż nie jest daleko, pół życia mi opowiada. Narzeczoną ma w Łodzi, a sam jest z Rzeszowa, mieszkanie by kupił w Warszawie, bo praca, ale drogo, w Rzeszowie by kupił, Rzeszów się tak rozwija ostatnio (jak na Rzeszów), ale ta narzeczona w Łodzi. Z Warszawy bliżej. Ale drogo. A że tak na odległość? Teraz to luz, do Łodzi. Bo w tym Rzeszowie to on miał dziewczynę, która się do Szczecina przeniosła, i on co piątek wsiadał w pociąg i jechał, a potem w niedzielę wieczorem z powrotem, całą noc. Czy warto było? Wtedy było, a potem go rzuciła. Wykłada mi te akrobacje po ziemiach polskich, aż dociera do dziadków z Zielonej Góry, a ja miętoszę w ręce białe szyfony, tiule i patrzę w lusterko. Niebo za nami jest czyste, chociaż szarawe, wyblakłe, to jednak zwykłe poranne niebo, bez jednej chmury, albo źle patrzę, albo źle jedziemy. Powinny nas mijać karetki, wozy strażackie na sygnale, nie rozumiem, dlaczego jak dotąd nie widziałam ani jednego. Ktoś jeszcze na pewno widział, co się stało.

Fragment książki „Zaklinanie węży w gorące wieczory”, Małgorzata Żarów.

Polscy czytelnicy nie skojarzą nazwiska Małgorzaty Żarów z żadną literacką pozycją wydaną wcześniej. Do tej pory zajmowała się odległymi branżami: była lektorką języka angielskiego i analityczką do spraw przeciwdziałania praniu pieniędzy. Pierwszego czerwca swoją premierę na wydawniczym rynku miała pierwsza jej powieść. Debiut ten porównywany jest przez niektórych do fenomenu literatury Doroty Masłowskiej. „Zaklinanie węży w gorące wieczory” to prowokująca gra z konwencjami, przekraczająca granice; zabawa grozą i kiczem, kipiącą nieograniczoną fantazją i humorem.

Fabuła zarysowuje się następująco: młoda kobieta w zniszczonej sukni ślubnej, umazana złotą farbą błąka się po Warszawie, w której panuje apokaliptyczny upał, a na niebie widać zbliżającą się chmurę czarnego dymu.

Jak pisze wydawca:

Osoby, które spotyka po drodze, zaskakują nawet bardziej niż pogoda w stolicy. Ambroży chce stworzyć arcydzieło, choć brakuje mu talentu. Ramona zajmuje się dłońmi klientek kompleksowo: robi manicure i wróży z ręki. Stefan zapewnia, że jest albinosem – a przynajmniej jedna z części jego ciała jest. Rozmowy z nimi stanowią pretekst, by opowiedzieć o sobie i swoich doświadczeniach. A może raczej: o osobie, w którą się teraz wciela, bo prawdziwe imię bohaterki do końca pozostaje tajemnicą.

„Zaklinanie węży w gorące wieczory” jest Tytułem Tygodnia na naszej antenie. Zapraszamy codziennie o 14:25 na fragment prozy, poprzedzony rozmową z autorką, którą przygotowała Sandra Soluk.

Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Czarne.