Rany poznańskiego Kościoła. Dla Radia Poznań pisze ksiądz Wachowiak

Wielu porządnych wiernych przybiera postawę dzieci, które widząc słabości rodzica są w stanie wyprzeć to, co dostrzegają. Zaakceptowanie grzeszności ojca nie neguje postawy dziecięctwa, ale bardzo często dzieci z patologicznych rodzin, boją się mówić, iż w ich domu nie jest dobrze. Dodatkowo mogą wpaść w pułapkę, że jeśli się komuś o tym powie, szkodzi się rodzinie.

W pełni rozumiem zdziwienie dobrych katolików zamieszaniem wobec pochówku zmarłego arcybiskupa. Dyskusja wokół tego tematu, zamiast na faktach i poszukiwaniu prawdy, bardzo często osadzona jest na emocjach, a nimi łatwo sterować. W uporządkowaniu dysput nie pomagają areny, na których wielcy toczą pozorne spory.

Pewna dziennikarka na zadane mi na ten temat pytanie usłyszała: "wielu porządnych wiernych przybiera postawę dzieci, które widząc słabości rodzica są w stanie wyprzeć to, co dostrzegają. Zaakceptowanie grzeszności ojca nie neguje postawy dziecięctwa, ale bardzo często dzieci z patologicznych rodzin, boją się mówić, iż w ich domu nie jest dobrze. Dodatkowo mogą wpaść w pułapkę, że jeśli się komuś o tym powie, szkodzi się rodzinie."

Każda zdrowa rodzina próbuje najpierw w swoim gronie rozwiązać własne kłopoty. Czasem jednak musi dojść do powiadomienia ludzi z zewnątrz, szczególnie wtedy, gdy przemoc nabiera na sile, albo niszczy najsłabszych.

Historia śp. abp. Juliusza nie jest historią łatwą. Byłoby o wiele prościej, gdyby po 2002 roku wydano oficjalny komunikat: czym były zeznania kilkunastu osób, jakie przeprowadził bp Antoni Stankiewicz. Myślę, że wszyscy zeznający liczyli wówczas na to, iż zostanie ogłoszony werdykt. Choć po zeznaniach nie rozpoczęto żadnego procesu, spodziewano się, że Kościół się wypowie: co dalej? Dlaczego nie można było przez wiele miesięcy dostać się z informacją o zgłaszanych przez kleryków i księży nadużyciach biskupa do Ojca świętego? Dlaczego musiała to zrobić dopiero Pani dr Wanda Półtawska? W końcu, gdy sprawa ruszyła i pojawiły się osoby z Watykanu, które spotkały się z tymi, którzy uważali się za ofiary, potraktowano to jako nadzieję na chęć poszukania prawdy. Odpowiedzi się nie doczekano a dymisję abp. Paetza potraktowano wśród oskarżających biskupa klarownie – „zmuszono” go do rezygnacji. Brak wniosków po zeznaniach skutkował rozbiciem Kościoła Poznańskiego. Nikt nic oficjalnie nie wiedział. Obawiam się również, że brak sygnału ze Stolicy Apostolskiej przyczynił się do odejścia wielu z Kościoła, którzy mogli poczuć, iż „nie ma sensu trwać w instytucji, która nie poradziła sobie z problemem”. Intelektualnie kłamią ci, którzy pytają o brak procesu cywilnego. Mamy wtedy przełom wieków, świadomość totalnej zależności podwładnych od zwierzchnika i stan wiedzy o tego typu sprawach zupełnie inny, niż dzisiaj. Ponadto – o czym nie chcą pamiętać dezinformatorzy – twierdzę, iż nikomu nie zależało na postawieniu Kościoła w złym świetle. Nie chodziło, by walczyć z Kościołem, ale o niego. Do dzisiaj wielu – szczególnie duchownych – odbiera każdą krytykę jako zdradę.

Nie można zaprzeczać ww. faktom. Trudno zaprzeczyć pęknięciu w Archidiecezji Poznańskiej. Faktem jest również potężna dezinformacja. Prawdą są po 2000 roku starania poinformowania Watykanu o tym, co dzieje się w Poznaniu. Prawdą trwające w ostatnich miesiącach dyskretne rozmowy o tym, iż należy zmierzyć się na nowo (szczególnie po wydanym w tym roku Motu Proprio Papieża Franciszka) z tym, co działo się w Archidiecezji Poznańskiej. Prawdą, że ks. prob. Marcin Węcławski wniósł jakiś czas temu do Stolicy Apostolskiej pismo procesowe. Gdy przed laty próbował podjąć tę kwestię, otrzymał kanoniczne upomnienie co było potwierdzeniem tego, że pozwanie  biskupa do sądu świeckiego przez kleryka lub księdza jest praktycznie niemożliwe i mogłoby się wiązać z poważnymi karami kościelnymi. Dlatego też pokrzywdzeni nie poszli do prokuratury.  Prawdą, że istnieją ofiary zjawiska, jakie działo się przed laty. Prawdą, że często chcą być anonimowe – nieco na podobieństwo innych ofiar, które mówiąc o swoim doświadczeniu są przez niektórych ludzi dyskredytowani i oskarżani jako winowajcy, którzy sami wepchnęli się w ramiona przestępcy.

Twierdzę w końcu, omijając nieprawdziwe zdania tych, którzy pozornie nic nie rozumieją, że gdyby doczekano się za życia abp. Paetza werdyktu, następnie w zależności od wniosków przeprosin od strony, która powinna byłaby wówczas to uczynić (a jeśli byłoby trzeba - pokuty) nie byłby obecny zamęt, jaki zobaczyliśmy w ostatnich dniach. Uważam, że decyzja Księdza Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego ws. pochówku uchroniła Kościół przed wieloletnim przypominaniem: „że oto rozpoczynamy transmisję z Poznania, gdzie jest katedra, w której leży abp. Paetz posądzany o molestowania …”. Że dzięki temu zostało odcięte paliwo wielu, którzy chętnie mówiliby nt. temat, ale nie z miłości do Kościoła, ale jako element z nim walki.

Poznań potrzebuje pokuty. Piszę Poznań. Bo Poznań to miasto, to też symbol administracyjnego i diecezjalnego regionu. To też żywe osoby. I te, które wierzą, i te, które oddaliły się od Chrystusa.